Dag -4

Rita: "Waarom is jullie Havana-blog zo chaotisch?"
Wim: "Ja, ik vind hem ook chaotisch. 't Is waar."

De Havana-blog noemen wij, maar wie zijn wij?, niet chaotisch.
Halil en ikzelf noemen hem diep. Een sprong in het diepe is natuurlijk ook meestal een sprong in het duister, figuurlijk dan, vandaar de chaotische indruk?

We dachten hem juist nóg dieper te maken, de menselijke ziel is ook krater-diep, een heksenketel zelfs.
Algemeen geweten, ja? Nee? Met "ziel" bedoelen wij: het geheel der menselijke levenshandelingen. Ha?!

Nog dieper, wilden we onze blog maken, door er ook-nog de boekjes op te vermelden die wij en onze medereizigers zullen proberen verteren tijdens onze zeer lange trans-atlantische-vlucht. Wat is dat met sommige mensen, dat zij lezen? Lezen.

Een voorbeeld van coïncidentie, want ook dát hoort, willen-of-niet, bij de Cubaanse sfeer:

Vorige donderdag, 12 april 2007, kwam Sonja bij me op bezoek. Ik had ze uitgenodigd omdat ze geen boekje vond om op reis-en-op-het-vliegtuig te lezen. We overliepen een paar titels in mijn bibliotheekje en bleven hangen bij "De Grote Pianola" van Kurt Vonnegut. Op datzelfde moment, terwijl wij de achterflap overlopen, overlijdt in New-York op 84-jarige leeftijd, de schrijver.
Hij, Vonnegut, was jarenlang, vóór ik serieus werd, één van mijn favoriete schrijvers, zoals Frank Zappa jarenlang mijn favoriete muziek componeerde en vertolkte.
Met muziek luisteren ben ik gestopt, met lezen niet.

Dirk